De drijvende eilanden van het Titicaca meer

We hebben tijdens een vlucht in de filipijnen al een keer meegemaakt dat de stewardessen een karaoke quiz deden. Geloof ons, dat was heel wat leuker en plezieriger dan een half uur lang het verkoop verhaal aan te horen van een verkoper, met luidspreker, die een drankje probeert te verkopen. Dit gebeurde namelijk tijdens onze busreis van 8 uur naar het Titicaca meer bij Puno. Nu is ons spaans nog niet zo goed, maar we begrijpen dat het oa kanker en diabetes geneest... Wat een prachtig land. Hier werken de wonderdrankjes tenminste nog. Tja, dan is het het wel waard om er een dagloon tegenaan te gooien. Bij ons was er echter een neveneffect; wij kregen ernstige drang om de luidspreker over zijn oren te trekken...

Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika. Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel. In het meer liggen 41 eilanden. Waaronder Amantani, waar we zullen gaan overnachten. 
Bekend zijn de rieteilanden van de Uros-indianen waarvan er nog steeds 40 worden bewoond. Deze eilanden en de huizen erop zijn gemaakt van riet dat langs de oevers van het meer groeit. Als de waterstand hoog is, drijven deze eilanden. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-indianen voor de oprukkende Inca's. 

Oh ja, sinds Bolivia in 1884 zijn kuststrook aan Chili verloor, oefent de Boliviaanse Marine in het Titicaca meer. Toch handig zo'n marine te hebben, ook al heb je geen zee:). Zouden ze ook onderzeeers hebben? Of noem je ze dan ondermeerders?

In Lima hebben we Kelly ontmoet die voor ons wel een adresje zou hebben op het meer. Meteen bij aankomst horen we van Kelly dat we de volgende ochtend om 7.30 kunnen worden opgehaald. Moeten we toch nog halsoverkop boodschappen doen: educatieve items voor de twee kinderen en groente en fruit voor de ouders. Daarna moest Herman ook nog gekortwiekt worden en de man komt vanavond nog langs om kennis te maken. En dit alles terwijl we doodmoe zijn van de reis, nog moeten bijkomen van oudejaarsavond en last hebben van de hoogte. ( Puno ligt op 3800 meter hoogte).

Efrain, onze gastheer, ontmoeten we al op de boot. We krijgen meteen een big hug alsof we elkaar al jaren kennen.

Bij vertrek hangt de boot heel scheef. Het beladen van de boot kan wel wat beter. Is dat misschien de reden dat we zo ontzettend langzaam varen? We worden door werkelijk alle boten ingehaald. Als we aan het varen zijn merken we op een gegeven moment dat we zijn gekeerd. Meteen beginnen de geruchten: te weinig brandstof? Zinken we? Of zijn we getroffen door een torpedo van de Boliviaanse ondermeerder? Nee hoor, drie passagiers vergeten... En daarna hingen we nog steeds scheef.

Na een paar uur komen we bij de drijvende eilanden waar we uitstappen. Wat een bijzonder fenomeen. Bekijk de foto's! Het is surreëel om te zien hoe een familie hier woont.

We gaan weer tergend langzaam met de boot verder naar Amantani. Pas tegen het eind van de middag komen we aan. De lucht betrekt. Het is inmiddels koud en bewolkt geworden en we zijn blij dat we met Rebecca snel naar huis kunnen gaan. Rebecca en Efrain wonen hier samen met hun twee kinderen. Het huis is groter dan we verwachten maar wel primitief. Er is geen stromend water. En hoewel er wel een gasfles is wordt er op hout gekookt.  We krijgen Munia thee, het smaakt naar munt maar ziet er anders uit als in NL veel kleiner en sterker van smaak. Ook krijgen we heerlijke groentensoep. Ze eten hier mn vegetarisch. Aardappelen, wortels, ui en Okra. Dit verbouwen ze namelijk zelf. Er is geen verwarming. Hout is een luxe produkt en wordt alleen voor het koken gebruikt. Er zijn geen auto's of wegen op het eiland.

Rebecca vertelt ons dat we naar het plein moeten gaan. Ons spaans is nog steeds niet goed genoeg om te begrijpen waarom. Alle toeristen verzamelen zich hier. Opeens worden we verzocht de groep te volgen. Volgzaam als wij zijn doen we dat natuurlijk. We beginnen te klimmen. Happend naar adem volgen we het ceremoniële pad naar de inca tempel boven op de berg. Al met al hebben we uiteindelijk de Pachamama beklommen, zo'n 4130 m hoog.  Toch wel knap als je moe bent, die zagen we niet aankomen...

Bij terugkomst krijgen we weer houtgekookte groenten en vallen meteen hierna in coma op bed. De volgende ochtend horen we pas dat er 's avonds nog een feest voor ons was. Worden we hier echt te oud voor?

Toeristen zijn voor Amantani een belangrijke aanvullende bron van inkomsten. Ze hebben een mooi systeem voor eerlijke verdeling. Toeristen worden per toerbeurt aan een familie toegewezen. Door deze rotatie komt iedereen op een eerlijke manier aan de beurt om gasten te ontvangen. En wij krijgen letterlijk een unieke blik in de keuken van de lokale bevolking. 

De tijd heeft stilgestaan op het Titicaca meer...