De derde route naar Machu Picchu 

In een prachtig stuk van het Andes gebergte ligt Ollantaytambo, het oudste Inca stadje wat nog bewoond is. Het ligt in het hart van de Sacred Valley en is de poort naar Machu Picchu (MP). Vanaf hier kun je op 2 manieren naar MP gaan, lopend via de Inca trail of met de trein. Wij hebben het op een derde manier gedaan.

Eerlijk is eerlijk, we zijn van plan met de trein te gaan. Maar...als we tickets willen kopen krijgen we eerst bijna een hartaanval van de prijzen, daarnaast is er alleen een enkele reis heen beschikbaar. Er zijn geen tickets voor de terugreis. Let op, dit is het eerste signaal dat ze je zo lang mogelijk in Aqua Calientes (het dorpje aan de voet van MP) willen houden. Dit wordt een rode draad :)

In de rij voor de ticket verkoop ontmoeten we David en Chloe, een Frans stel die ook net aan bekomen zijn van de shock. Vier dagen de inca trail lopen is geen alternatief en we moeten natuurlijk MP bezoeken. Zij leggen ons een alternatieve route voor, de derde manier om naar MP te gaan. Het is niet algemeen bekend, avontuurlijk en zwaar. Hoe zwaar weten we dan nog niet. Hoe dan ook, het klikt meteen en we besluiten met zijn vieren dit avontuur in te gaan.

De volgende ochtend vroeg verzamelen we voor onze reis.

Stap 1. Een bus reis van 5 uur van Ollantaytambo naar Santa Maria. Het lijkt een makkie, maar de eerste 2 uur moeten we staan. En dat is best moeilijk in een bus die van links naar rechts slingert. Het stinkt er naar zweet en  daarnaast zijn er 2 kinderen die aan het overgeven zijn.  A real joyride.

Stap 2. De collectivo van Santa Maria naar het trein station bij de Hydro centrale in Santa Theresa. Onze hostess heeft ons gewaarschuwd. Ze heeft gasten gehad die doodsangsten hebben uitgestaan in deze anderhalf uur durende rit. Inderdaad, eenmaal onderweg begrijpen we de waarschuwing. De weg is onverhard en de ene afgrond is nog dieper dan de andere. Ook moeten we diverse watervallen passeren. In de buurt van de Hydro stopt plotseling onze bus. De weg is overstroomd en dus moeten we het laatste stuk lopen.

Stap 3. De trein van het Hydro station naar Aqua Calientes. Hier aangekomen, gaat deze niet. Waarom is ons nooit duidelijk geworden. Maar goed, dit betekent 2 uur lopen...
Het is zwaar, maar een mooie wandeling. We hebben een uniek uitzicht over Machu Picchu. Vreemd genoeg worden we halverwege door de trein ingehaald...hij ging dus toch }#%^*$>>$

Met het vallen van de avond komen we eindelijk in Aqua Calientes aan. Het ziet eruit als een skidorp in Oostenrijk. We zijn moe en in de eerste de beste hostel die we tegenkomen huren we met z'n vieren 1 kamer. De volgende ochtend staan we om 4.30 uur op om de klim naar de MP te maken. Het is een zware klim. Na anderhalf uur traplopen zijn we er en kijken we met trots naar de mensen die met de bus zijn gekomen. Losers :)

Helaas is het mistig, maar het geeft het een extra sfeer. MP is indrukwekkend. Dat moet je een keer gezien hebben. We snappen meteen waarom de Spanjaarden deze stad nooit gevonden hebben. Het is een immens groot complex gebouwd op de scherpe punt van een berg. Wat een afgrond.

Voor de terugweg besluiten we het luxer aan te pakken. We laten onze trots varen en we nemen voor 9 dollar (pp!) de bus terug naar Aqua Calientes. Hier wachten we weer op David en Chloe voor de terugreis met de trein naar het hydro station. We hadden gelukkig gisteren al gecheckt over de beschikbaarheid van kaarten. Dat zou geen probleem zijn. Dus wel! Weet je nog, de rode draad? We horen dat er vandaag geen tickets meer zijn, maar morgen wel. He, dat hebben we wel vaker gehoord. 

Tot onze verassing zien we dat er op een andere lokatie nog steeds kaarten worden verkocht. We gaan hier in de rij staan, maar we worden er al snel uitgepikt. Deze kaarten zijn alleen voor locals. 
Zelfs diverse omkooppogingen van onze kant mislukken ^#^%+%£#$%
Dat wordt weer lopen.
Maar de twee uur teruglopen wordt een race tegen de klok, want als er geen treinen meer komen ( en er gaan er maar twee, nl om 12.30 en om 13.30 (45 min) staan er ook geen collectivos meer.. We doen het in 1,5 uur en arriveren zelfs voor de eerste trein. We maken er zelfs grapjes over dat de trein natuurlijk pas vertrekt als hij, net als een collectivo, vol zit;). Natuurlijk zijn er geen kaarten meer...

Zit je al met z'n vieren met bagage in een stationwagen (plus chauffeur is vijf!). Dan zou je toch denken; dat is vol. Nee hoor! Daar kan nog makkelijk een heel gezin met twee kinderen bij. Dit gezin kruipt, naast onze bagage, in de kofferbak. En zo gaan we dan met de stationwagen, 7 volwassenen, 2 kinderen en bagage weer richting Santa Maria..

Chloe en David hebben geen overnachting geregeld dus gaan met ons naar Casa de Waw. Hier wordt Chloe zo ziek dat ze het uitgilt. Er moet een dokter komen. Maar die zijn er hier in Ollantaytambo niet. Onze hostes komt een half uur later met drie mensen terug. Chloe krijgt antibiotica en ze herstelt gelukkig genoeg om de volgende dag door te kunnen reizen naar Cuzco. Waarschijnlijk was het gewoon uitputting. Overmorgen vertrekt hun vliegtuig weer naar huis...

Wij blijven in Ollantaytambo om Oud en Nieuw te vieren. We kijken films met de hostess en nog twee gasten en hierna gaan we naar de lokale disco.
Wij verhogen hier de gemiddelde leeftijd zeker met tien jaar! Maar goed na een biertje en een dansje vertrekken we vlak na middennacht naar Plaza des Armes. Alleen...daar is niemand! Alleen een hele bange hond die we geruststellen terwijl het laatste vuurwerk hier en daar de lucht in gaat. Hierna vertrekken we met de hond richting Engelse Bar. Daar aangekomen is de hond verdwenen en drinken we nog gezellig een paar biertjes tot in de late uurtjes...

Iedereen een gelukkig 2013!!!!!! :)