7 dagen Lima

Op 1 december komen we eindelijk, na een lange reis, aan in Lima. We worden opgehaald door Jorge, ook wel Coco genaamd. We zullen de komende dagen bij hem en zijn familie in huis verblijven. Ze runnen het Art House Peru, een home-stay in de wijk San Miguel, op steenworp afstand van de zee. 

De familie Salazar Terrazas zijn ontzettende lieve, gastvrije en creatieve mensen. Mama is verpleegster en werkt nachtdiensten. Lalo is gitarist en singer-songwriter. Hij treedt 3 a 4 keer in de week op in een lokale bar en geeft gitaarles. Coco is schilder en runt het Art House. En natuurlijk is  er Chicucha, een achtergelaten hond die ze hebben gered. Hij is blind, loopt scheef en steelt onze harten. Wat een lieverd. We gaan iedere dag met hem wandelen.

We worden opgenomen in het gezin, we ontbijten samen en we borrelen samen. We gaan mee naar een optreden van Lalo. Wat kan hij zingen en wat brengt hij een sfeer in de bar. Fantastisch!

Wat een geweldige mensen. Coco gaat zelfs mee naar de polikliniek  als Marjon een ongelukje krijgt met een wattenstaafje in haar oor. Ja, lach maar. ..
Het is net goochelen. Zo heb je een wattenstaafje en zo heb je alleen een stokje. Alleen hoe krijg je dat watje weer uit je oor. Juist, uitspoelen. Het hele ziekenhuis bezoek duurt een half uur en kost 5 Soles (1,50 Euro). Tja, dan kan je je nog wel eens een keer een ongelukje veroorloven...

We waren van plan maar 1 nacht in Lima te blijven, maar de rugzak van Herman gooit roet in het eten. Deze is namelijk in China blijven staan en we moeten wachten tot de rugzak in Lima arriveert, voordat we verder kunnen. Iedere dag bellen we en mailen we totdat eindelijk na een week de rugzak op het vliegveld kunnen ophalen. Als laatste obstakel belanden we, wanneer we de rugzak ophalen, zelfs in een taxi gevecht, waarbij 1 persoon zich vastklampt aan onze rijdende taxi. Hierbij sneuvelt de buitenspiegel. Er wordt letterlijk om ons ritje gevochten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Door die stomme Chinese luchtvaart maatschappij kunnen we in ieder geval een beetje bijkomen. We hebben namelijk tov Maleisië 13 uur tijdsverschil. En ons slaapritme is dus volledig verstoord.

Lima is ontzettend schoon. De straten worden letterlijk met de hand geveegd en de  toiletten zijn schoon. Hebben jullie ooit een bel gezien in het toilet van een restaurant? Als het toilet niet schoon is, kan je op die bel drukken, en wordt er meteen schoongemaakt. By the way, die bel is overbodig.

En dan het eten. We waren wel aan wat anders toe, maar hadden niet verwacht dat het eten hier zo lekker zijn.
Het is wel even wennen. We krijgen iedere ochtend een enorm zwaar ontbijt. Ze vertellen ons dat ze juist 's avonds licht eten, alhoewel we daar weinig van gemerkt hebben. 
Peruvianen houden van kip, veel kip. 
En ze houden van aardappelen, veel aardappelen. 
En ze houden van gebak, grote stukken gebak. 
Gelukkig wij ook :)
En ze houden van Ceviche, veel rauwe vis.
Wij helaas niet :(
En ze houden van Pisco, Chicha morada, Inca Cola en koffie.
Gelukkig wij ook :)

Peruvianen blijken echte dierenliefhebbers te zijn. Natuurlijk is het jammer dat ze cavia's eten, maar waar zie je een speciaal kattenpark midden in stad? Het Kennedypark in Miraflores wemelt van de katten. 's Avonds komt de lokale bevolking hier met hun bakjes kattenvoer, om ze te voeden en te aaien.
Waar zie je speciaal winkels voor hondenkleding? Zelfs kerstpakjes, of een schattig paars jurkje, gewoon in de supermarkt. Er is een gebied waar katten worden gegeten, maar ze verzekeren ons dat dit vaak economische noodzaak is. Ook de straathonden worden goed behandeld. 

We voelen ons veilig in Lima. Natuurlijk zie je restanten van een minder veilig verleden in vele hoge hekken en tralies voor alle ramen. 6 jaar geleden is hier een omslag geweest en je ziet op elke hoek wel politie, beveiliging of buurtwacht. Wel worden we op straat een keer aangesproken of we Weet of Cocaïne willen kopen. En die riemen aan de stoel zijn er niet voor de hond, maar voor je tas.
Ieder half uur gaat er wel een auto alarm, waar overigens niemand meer van opkijkt. Als je dit mengt met het getoeter van de vrije taxi's, heb je eigenlijk overal straatmuziek.

Het is droog in Lima. We hadden niet verwacht dat het hier zo droog zou zijn. Coco vertelt ons dat het in Lima eigenlijk nooit regent. Wel handig als je plannen hebt om te gaan fietsen. Weer gaan we de stad per fiets verkennen. Ideaal, maar minstens zo gevaarlijk als in Beijing. Hierdoor fietsen we meestal maar over het trottoir; we willen het einde van de wereld nog graag meemaken.
Het is trouwens nog gevaarlijker als je teut bent. Op de tweede fietsdag pakken we ipv lunch een wijntje bij de Querolo bar. Een witte Reservado en een Moscato. Dat hakt erin. Het geeft onze fietstocht een andere dimensie ;)
Een leuk detail is dat de wereldkaart voor ons letterlijk op de kop staat. De bovenkant van de kaart is het zuiden, dus wel even oppassen met richtingen vragen... 

We beginnen weer een beetje aan de omslag te wennen. We zijn weer compleet. Met alle bagage en nieuwe energie vertrekken we, 7 dagen na aankomst, vanuit Lima naar Pisco. We zijn verbaasd over de extreem luxe bus. Met controle waarbij je je paspoort moet laten zien en je bagage moet inchecken. Met de afgesloten "cockpit", de stewardess, tv, lunch en Safety Instructions, vertrekken we met een goed gevoel naar Pisco. 

"Fasten your seatbelts", Peru, here we come!