Daar zitten we dan bij de Immigratiedienst...

Na ons avontuur met de Orangutans zijn we weer terug in Pangkalan Bun. We nemen hier de bus naar Banjarmasin. Dit is een stad in Zuid Kalimantan, beroemd van de floating market, diamant mijnen en het wordt beschouwd als de keuken van Borneo. We zijn ontzettend benieuwd, maar nog even geduld, want we moeten eerst nog even 18 uur in de bus zitten :-)

We gaan terug in de tijd. Het is een lange zware reis, en de laatste 5 uur rijden we in een zeer antieke bus en is enig comfort ver te zoeken. Bij de terminal aangekomen nemen we 2 ojeks (motors). We zitten met rugzak en al achterop. Weer niet comfortabel. Hoewel we later zullen ontdekken dat je  er ook met z'n drieen op kan. Het hotel waar we heen willen zit vol. Na een tip vinden we eindelijk een slaapplaats voor de nacht. Het licht gaat nu echt wel uit.

De volgende ochtend maken we een verkenningswandeling. Wij zijn hier de bezienswaardigheid. Hier komen geen toeristen, en we vragen ons af hoe we hier alles gaan regelen. Gelukkig komen we dan Akhmad tegen. Hij biedt aan onze gids te worden. We gaan meteen met hem in zee. Diezelfde avond regelt hij een boot en maken we  een tocht door de kanalen van de stad. 

Wat is dit een fantastische ervaring. De timing is perfect. Het is net wastijd. We zien kinderen zwemmen, vrouwen de was doen, mannen zich baden, en iedereen heeft een glimlach. In eerste instantie voelen we ons ongemakkelijk. We kijken immers in hun badkamer, maar de gids en de reacties van de mensen zeggen het tegendeel. Ze lachen, ze zwaaien en ze poseren. De kinderen zwemmen naar de boot en geven ons high-fives. Fantastisch, dit is zo puur.

De mensen stralen en lijken zo gelukkig. De kinderen hebben zo een fantastische vrijheid. Wij voelen ons soms ongemakkelijk, want in het zelfde water waarin ze zwemmen, zich wassen en hun was doen, komen ook hun uitwerpselen. Zoals de lonely planet zo mooi zegt, "those booths behind the houses aren't for telephone calls".

By the way, we komen er ook achter dat al die zielige katten die we zonder staart zien, helemaal niet zielig zijn. Ze hebben geen ongeluk gehad. Hier heb je gewoon 2 soorten katten, met en zonder staart :-)

In ieder geval willen we de volgende ochtend de floating market zien. Uiteraard moeten we weer voor 5 uur op. Dit even ter informatie voor de mensen die denken dat als je reist je kunt uitslapen. Daaaa, vergeet het maar. De wallen onder onze ogen worden telkens dieper...

Dit alleen al blijkt de busreis waard te zijn. Fantastisch, must see, one of a kind experience. Ook hier laten we de foto's maar het verhaal vertellen...
Mocht je hier ook ooit naar toe gaan, koop net als ons een ontbijtje op de floating market.

Het laatste wat we hier gaan bekijken zijn de diamant mijnen bij Martapurah.
Uiteraard nemen we weer lokaal transport, hier heet het taxi umum. We bezoeken een diamant slijperij. Wat ons meteen opvalt is dat we geen bewaking zien. De deur staat gewoon open, en de diamanten liggen open in glazen vitrines. Net zoals we bij de Dayak stammen hebben gezien is het hier dus veilig. (de Dayak wonen in 1 huis. Stelen of diefstal is ze gewoon onbekend!)

Het bezoek aan de diamant mijnen shockeert. Hier zien we de keerzijde van de glamour van de diamant. Het is hard, niet mooi, en triest. In solo, of in team verband wordt er naar diamanten gezocht. Het is een middeleeuws tafereel. Provisorisch gereedschap, gevaar van instorting, de hele dag tot je middel in het water staan, en maar afwachten of je überhaupt wat vindt. De dagen dat je niets vindt, heb je dus ook geen inkomen. En als je in een team werkt en je vindt dan eindelijk iets, dan deel je je verdiensten met het hele team. Het vertrouwen dat ze dus in elkaar hebben is echt bijzonder groot. Hier kunnen wij nog wat van leren...

Tijd voor gado-gado. Met onze gids gaan we naar een marktje. Onderweg worden we diverse malen gevraagd te poseren met de lokale bevolking. Natuurlijk doen we dit met liefde. Maar op een gegeven moment, na de zoveelste foto, wil je ook graag je lunch opeten. Een van de mannen lijkt onder invloed te zijn, en hij wordt wat opdringerig. We maken ons snel uit de voeten door in een taxibusje te klimmen.

Dan nog even wat over de keuken in Banjarmasin. Zelden hebben we zo lekker gegeten. Heerlijke Nasi Kuning, in allerlei vormen. Het is genieten, lekker.

De terugreis naar Pangkalan Bun begint meteen spannend. Onze bus wil gaan tanken, maar het tankstation heeft geen brandstof meer. De benzinemeter staat al in het rood. Gaan we het volgende station halen?
Uiteindelijk blijkt de benzine niet ons grootste probleem te zijn. We horen een knal, en de bus stopt onmiddelijk. De schokdemper blijkt kapot te zijn. Het is al nacht en we weten niet hoelang we aan de kant van de weg zullen staan.
Hoe ze het doen weten we niet, maar na 2 uur beginnen we weer te rijden. 
Helaas niet lang, na een paar honderd meter stopt de motor er helemaal mee. We staan half op de weg, en de motorkap gaat los. Gelukkig is dit mankement snel opgelost en gaan we weer verder.

Als dit ons al niet uit onze slaap hield, deed de karaoke dat wel. We zijn opgelucht als dit stopt, maar we juichen te vroeg. De stampende en jengelende chinese house muziek zet in en snijdt dwars door onze oordopjes. Op een gegeven moment is Marjon het echt zat, en wordt op haar verzoek de muziek door een gepikeerde chauffeur gestopt. 
De heerlijke stilte die volgt wordt snel verstoord door een passagier die zijn ipod hard aanzet. Snel gevolgd door een tweede, een derde en een vierde passagier. Gelukkig komen ze er zelf achter dat dit niet handig is, en kunnen we toch nog even slapen.

Dat dachten we tenminste...
De rivier is buiten de oevers getreden, en we zien allemaal overstroomde huizen. Soms staat het water tot bijna aan het plafond. Verschrikkelijk, je wordt er stil van. 
Bij het krieken van de dag komen we aan in Pangkalan Bun. Ons hotel is vol, maar de nachtportier brengt op de scooter met bagage naar een ander hotel. Eindelijk slapen.

Dat dachten we tenminste...
Om 6 uur wordt er op de deur geklopt. We hebben nog maar net een uur geslapen. Slaapdronken doen we de deur open. Roomservice. Heel lief, maar we zaten niet te wachten op een Ayam Goreng als ontbijt. We hebben 'm wel gegeten hoor, je weet nooit wanneer je weer eten krijgt ;-)
Eindelijk slapen.

De volgende dag reizen we naar Pontianac. Hebben we daar nu echt darmen gegeten? Het was in ieder geval heel smerig!

We gaan Kalimantan verlaten. Althans dat proberen we...
Op het vliegveld checken we in voor onze vlucht naar Kuching (Maleisisch Borneo). Bij de douane blijkt dat we 1 dag te lang in Indonesie zijn geweest. We hebben ons vertelt. De douane ambtenaar gebiedt ons hem te volgen. We worden achtergelaten in een kantoor van de immigratie dienst. Hier zit alleen een ambtenaar computer spelletjes te spelen. We wachten gelaten wat er gaat gebeuren. De klok tikt, gaan we onze vlucht halen?
We wachten nog steeds. De ambtenaar begint aan zijn zoveelste spelletje. 

Eindelijk komt er een leidinggevende. En gelukkig spreekt hij engels. Na wat inleidend gekeuvel willen we to the point komen en vragen, "Do we have a problem?" 
Yes, we have a big problem. Na een lang verhaal kan dit opgelost worden door hem 40 US dollar te geven. Geen kwitantie. Maar nog wel de vraag of we samen met hem op de foto willen. Na een stuk of 5 foto's mogen we eindelijk door. 

Met pijn in ons hart stappen we in het vliegtuig naar Maleisie. Kalimantan, we love you. We will be back.