Het begin van het regenseizoen.

We horen van veel mensen positieve verhalen over de noordkust van Palawan (dank je wel Nicol) en we besluiten ook dit gedeelte van dit Filipijnse eiland te verkennen.

We trakteren onszelf op een snelle luxe rit in een kleine mini-van. Met 8 personen vertrekken we in de middag naar El Nido. Niemand van de passagiers, wij dus ook niet, heeft al een slaapplaats. Dus dat gaat nog spannend worden. De chauffeur heeft duidelijk haast. Hij jakkert stevig door en een verzoek om een plaspauze wordt resoluut afgewezen. Het is inmiddels donker en we denken;"wat een zeikerd! Net stopte hij wel! ". We dringen aan, degene met de hoogste drang het hardst, maar we krijgen als antwoord dat het gewoon te gevaarlijk is vanwege overvallen. We worden allemaal een beetje stil. 

Het begint te regenen. 

De verharde weg gaat over in een dirt-road, door de regen in niet al te beste staat.
Tegen 22.00 uur komen we eindelijk, helemaal door elkaar geschud, aan in El Nido. Bij eerste accomodatie: no vacancies. Bij de tweede:  no vacancies. Pas bij de derde blijken er twee kamers beschikbaar te zijn. Goedkoop, maar schoon zegt de chauffeur. Die willen wij wel . De rest van de bus gaat onverhoopt verder. Succes en Welterusten!

Het regent nog steeds. 

De chauffeur heeft gelijk. Het is goedkoop, schoon, mooie veranda en midden in het centrum. El Nido is een schattig, niet overdreven toeristisch stadje. En we treffen het, er is een El Nido fiesta voor en door de bewoners. De eerste avond zien we een basketball wedstrijd, de tweede avond een soort "voice of El Nido". Ook zien we een soort Miss en Mr verkiezing. Erg leuk! We zijn een van de weinige blanke toeschouwers. We hebben genoten.

Het blijft regenen.

Tussen de buien door wandelen we langs het strand, door het dorpje en gaan we op jacht naar geld. We hebben nog 500 pesos, ongeveer 10 euro. Je kunt eigenlijk alleen met cash betalen en de dichtstbijzijnde, werkende ATM is een dag rijden.  

Inmiddels gaat de regen over in storm.

We worden het hele dorp door gestuurd, zo zou je met je credit card geld kunnen halen bij de Art-shop, is er volgens de Lonely Planet echt een ATM. We proberen zelfs bij een duurdere winkel of we niet een kleine aankoop met een groter bedrag kunnen pinnen. Helaas...
Uiteindelijk worden we verwezen naar een tank station. Hier kunnen we inderdaad met Visa cash krijgen.  Het bedrag wat we willen wordt op een lijst gezet en ons wordt verteld morgen aan het einde van de dag terug te komen. Voor ons in de rij staat een dame die klaagt dat ze nu al voor de tweede keer terug komt en er geen geld is. Zij moet de volgende dag om 10.30 uur terugkomen. 
En je voelt hem al.... Het leek ons verstandig om stiekem voor haar al op de stoep te staan. En inderdaad, om 10.15 krijgen wij al een deel van ons bestelde geld. Wat zijn we al assertief geworden hè? We vragen ons af of we ons schuldig moeten voelen. Maar het voelt zo goed weer eten te kunnen kopen:-)

Het stormt nog steeds.

Toch besluiten we van ons "nieuwe geld" een brommertje te huren.
Dan maar nat. 
En we hebben geluk, de volgende ochtend, als we de brommer ophalen, is het eindelijk droog. Op naar de hot springs!

Het is een mooie rit. Er is geen wegbewijzering dus moeten we de lokale bevolking diverse malen om hulp vragen. Wij in het Engels, zij in het Filipijns, lastig dus. We geven bijna op maar eindelijk lijken we in de buurt te zijn. Een oude vrouw gebaart ons een modderpad in te gaan. We moeten dus verder lopen, met ernstige twijfels of dit wel goed is lopen we door.
We zien een jongen en hij gebaart ons te volgen. Hij gaat ons voor in een avontuurlijke tocht waarbij Marjon plotseling tot haar knie in de modder zakt en losgetrokken moet worden. Gelukkig zit haar slipper met een bandje om de enkel. We leren snel waar we onze voeten wel, of juist niet neer moeten zetten.  Het water wordt telkens warmer. 

De hotspring is een grote teleurstelling. Het is een modderpoel met kokend water. Ons voornemen om uitgebreid te gaan badderen spat uiteen. We houden ons voor dat het om de reis gaat, niet om het doel.  Wel wil de jongen graag met ons op de foto...

El Nido is onze eerste ervaring met het regenseizoen. We willen eigenlijk naar Coron, een prachtig eilandje verderop maar vanwege het slechte weer zijn alle boottochten geannuleerd. Ook varen sommige boten helemaal niet meer vanwege het tyfoon seizoen. 

Het regent en we stinken nog steeds. Wat zijn wij blij met onze e-readers.

We gaan proberen een droge plek te zoeken. We gaan naar Port Barton.