The search for the perfect beach.

Nu we het noorden hebben afgetikt, zijn we klaar om op zoek te gaan naar die mooie stranden van de Filipijnen. 
We vliegen van Clark Airport op Puerto Princesa, de hoofdstad van het eiland Palawan. Natuurlijk betalen we eerst weer een fee -de terminal fee- om naar de Departures te mogen gaan op Clark.

Hier ontmoeten we een ADHD advocaat uit Kuala Lumpur van Chinese afkomst. Hij reist alleen. En het wordt ons meteen duidelijk waarom. Na 2 minuten zijn we al heel moe van hem.We hopen dat we niet naast hem zitten in het vliegtuig.

Hij vertelt ons dat hij alleen reist omdat zijn vriend niet van zijn moeder mee mocht, omdat de Filipijnen te gevaarlijk zijn. En dat hij van de hotel eigenaar in Manila niet alleen het hotel uit mocht. Leuke vakantie, opgesloten in je hotel. 
Gelukkig zit hij niet naast ons in het vliegtuig, al probeert hij dit tijdens de vlucht wel te doen. Hij maakt hierbij Herman uit z'n schoonheidsslaapje wakker. Bad move...
Hij overhandigt ons een 30 paginas dikke handleiding over hoe de underground river te bezoeken. Er staat zelfs in waar je de meeste mensen moet proberen in te halen om voorin de rij te komen te staan. Echt waar! We vragen ons af hoeveel papierwerk hij nodig zou hebben voor een reis van 5 maanden.

In Palawan is het eerste wat we zien een overblijfsel van haar corrupte verleden. Een most-wantend poster waarop de voormalige Governor en Mayor worden gezocht voor moord. Bizar hè.

Met de tricycle gaan we naar ons pension, "Pension Tres". Het ligt aan de rand van Puerto, en het laatste stuk gaat weer off-road. Het heeft net geregend. Wel spannend of we het met droge voeten gaan halen.
Met droge voetjes komen we aan bij Pension Tres. Het blijkt een geweldig pension te zijn. Met zorg aangekleed, schoon en bijzonder vriendelijk personeel.

Onze eerste missie daarna is strand. We charteren een tricycle.
 "Where do you want to go, ma'am?" (Iedereen spreekt je zo of met Sir aan)
To the beach natuurlijk antwoorden we. We bespeuren enige aarzeling, maar we blijven volhouden. Hier zijn immers de mooie witte stranden.
De chauffeur wil ons afzetten bij een lelijk strand. Hij verontschuldigt zich met de mededeling dat het nu eb is. We zijn niet eens uitgestapt.

We proberen het nog eens, en worden na een ritje afgezet bij een klein strand waar ook veel vissers aan het werk zijn. We besluiten een wandeling te maken ondanks de dreigende regen.
Het strand loopt dood en de enige uitweg is via een bamboe brug over het mangrove bos. Het is een hele lange brug en best wel een klim. We komen uit op privé grond, en we maken ons door de tuin van 1 of andere villa zo snel mogelijk uit de voeten. Geen idee hoe hier hier de regels zijn tov trespassing.

Onze eerste 2 pogingen voor het vinden van de perfect beach kunnen we geen succes noemen. Maar het is wel heel leuk!

Puerto is een  leuk stadje waar we voor het eerst geen MacDonalds tegenkomen. Internet is hier slecht. Maar bij de ingang van de supermarkt wordt altijd harde disco muziek gedraaid. Je kunt hier dus swingend je boodschappen doen :). De public market is leuk zolang je je neus dichthoudt.
Er zijn geen Jeepneys, bijna geen auto's, maar wel files door het enorme aantal tricycles.

We maken ook de balans op van de experimenten die we tot nu hebben gedaan.
1) De baard van Herman. Hij staat wel goed, maar kriebelt en jeukt. Niet duidelijk bij wie het meest. We besluiten het experiment te staken.
2) Geen make-up (voor Marjon, mocht hier onduidelijkheid over zijn). Geen enkele vrouw draagt het hier, het scheelt tijd, en als je er aan gewend bent mis je het niet meer. Het staat goed (mening Herman). Experiment wordt gecontinueerd. 
3) Stinken. In Mongolië en in de Trans Mongolië express hebben we natuurlijk meegemaakt dat we ons niet konden wassen. Toch hadden niet het gevoel dat we stonken. Maar hier in de tropen wassen we ons elke dag, en beginnen we toch te vermoeden dat we stinken. Het is onze kleding. Ook na het wassen stink het. Het is hier vochtig, waardoor het slecht droogt. Laat je natte was maar eens in de was machine zitten. Die geur dus! Lang leve de zip zakken.

Weer terug naar onze zoektocht.

Poging nummer 3 gaat naar Honda Bay. Island hopping met een houten boot. En we komen in de buurt van ons doel. Snorkelen op Turtle island; geen schildpad gezien trouwens. Het was ook geen eiland, maar een duikvlonder. Daarna nog twee kleine echte eilandjes gezien. Dit was echt de moeite waard.

Ook hier betalen we weer de wereld aan fees. Environmental, terminal, parking (voor onze privé tricycle). En natuurlijk voor elk eiland een entrance fee. Ter plekke te voldoen.

Voor poging nummer 4 pakken we de Jeepney, en verkassen we naar Sabang, een heel klein dorpje aan de westkust.
Op de bus terminal neemt Herman nog een foto van de Jeepney. Hierop wordt Marjon aangesproken door een blanke man vergezelt van een schone Filipijnse, dat hij absoluut niet op de foto wil. Bij deze dan. Herkent iemand hem?

De reis naar Sabang gaat voorspoedig. We vragen ons wel af waarom de bus zo vaak stopt, gewoon midden op de weg. Dan ontdekken we de reden. De lokale bevolking gebruikt de vlakke betonnen weg om hun rijst te drogen. En daar rij je natuurlijk niet overheen.

In Sabang lopen we langs het strand op zoek naar een slaapplaats. We zien 2 bearcats, en natuurlijk moeten we ze even aaien. Wat een ontzettend leuke dieren. Marjon wil ze mee naar huis nemen! 

We lopen nog wat verder, en bij het zien van een leuke beach cottage bekruipt ons het gevoel dat we in onze missie geslaagd zijn. 

This is the perfect beach.

Maar niet voordat we eerst de underground river bevaren. We hadden in Puerto een permit geregeld, en die is alleen vandaag nog geldig. Het is al half vier.

De underground river is 8 km lang binnen een grot van 24 km. Het staat sinds 1999 op de Unesco lijst, en is gekozen tot een van de nieuwe 7 wereldwonderen van de natuur.
Het is een indrukwekkende tocht. Helaas legt onze camera het loodje. Zul je net zien, zijn we bij het mooiste strand, en hebben we niet de camera om het te bewijzen. Gelukkig hebben we onze IPhones...

We formuleren onze volgende missies, het vinden van nog een perfect beach, en het vinden van een nieuwe camera. We zijn benieuwd welke het moeilijkst wordt...

En nu gaan we eerst een paar dagen genieten. Geen internet, en maar 4 uur stroom per dag...