Het 8e wereldwonder

De weg naar Banaue; welke gek gaat er nu 28 uur in de bus zitten om het 8ste wereldwonder te zien? En dat is de tijd exclusief wachttijden.

Alles begint met onze vlucht uit Hong Kong naar Angeles City op de Filipijnen. Dit is een stadje boven Manila waarvan we later hoorden dat de bijnaam Sin City is.

Waarom zou je naar Angeles komen?

We drinken een biertje bij de bar om de hoek. Marjon kijkt achterom en als de deur opengaat ziet ze schaars geklede dames dansen. Er lopen veel oudere blanke mannen met een schone Filipijnse die duidelijk niet van dezelfde generatie is.
Blanke vrouwen zie je er niet, wel veel bewakers, gewapend met shotguns. Vanuit de bar zien we een reclame bord met een promo; 300 Pesos per uur, we zijn wel benieuwd waarvoor.

Waarom zou je naar Angeles komen?

Er was een Amerikaanse air-base, die gesloten is na de uitbarsting van de vulkaan Mount Pinatubo. Nu is er niets.

Het is een stad waar, als iemand je in het voorbij gaan terloops (zo onopgemerkt mogelijk) zegt dat je de mensen hier in het park niet kunt vertrouwen, je snel je spullen pakt en doorloopt naar het volgende park.
Als je dan vervolgens een bedelend jongetje voor je krijgt gaan er meteen alarm bellen rinkelen -bedelende kinderen zijn nooit alleen-, en jawel, zijn vriendje probeert ongemerkt achter je over het hek te klimmen...gelukkig niet helemaal onopgemerkt door ons! we hebben ze wel een broodje en wat jus gegeven...

Waarom zou je naar Angeles gaan?
Oh, ja, het achtste wereldwonder.

We gaan met de Jeepney naar Dau busterminal, en dan met de Victory Liner naar Baguio. Goede bus, airconditioner, en de laatste films als entertainment. Er is onder andere Expendables 2 te zien. De film die we net al in Hong Kong hebben gezien. In ieder geval zijn we van alle gemakken voorzien en zijn we met volle moed op weg in de veronderstelling dat reizen in de Filipijnen best wel OK is.

Na 5 uur zijn we in Baguio en stappen uit om de bus naar Banaue te pakken.
De bus naar Banaue? Ja, die gaat 1x per dag, vroeg in de morgen. Oh, en een Jeepney dan? Oh no, that is too far!
Uiteindelijk komt er chauffeur op ons af, en zegt ons dat via de KMS terminal er een nachtbus gaat.
Het is een maar een paar minuten lopen. Tja, wat is tijd in de Filipijnen. Na heel veel vragen, en een uur lopen (let wel, het is 30 graden en we zijn volbepakt), vinden we de terminal.
Om 22.00 stappen we in de bus naar Banaue. Alle luxe is weg. De grootste luxe is dat sommige ramen open kunnen. Het is er warm en benauwd; dit gaat een lange rit te worden.
Als we pas de volgende ochtend om 7 uur aankomen, realiseren we ons ook dat we diezelfde avond weer weg moeten om op tijd onze vlucht naar Palawan te halen.
We hopen dat Banaue deze reis allemaal waard is.

In de bus ontmoeten we een vriendelijke jongen, die aanbied onze gids te willen zijn. Hij is niet opdringerig, en we gaan met hem mee naar een guesthouse waar we kunnen ontbijten en ons kunnen opfrissen.

Raphael gaat ons het achtste wereldwonder laten zien; de beroemde rijstterassen die 2000 jaar geleden uit de bergen zijn gehakt. Ze staan op de Unesco world heftigste lijst.

We gaan op pad met een tricycle, waarvan we nu weten dat het heel normaal is om met 4 personen hier in en op te zitten. Wel spannend bij modderpaden en steile hellingen.

Ook maken we voor het eerst kennis met belastingen of 1 of andere fee. Staan we op een uitzichtspunt, komt er uit het niets iemand op ons af met officiële papieren. Of we een environmental fee willen betalen van 20pesos -40 cent-. Onze gids vertelt dat ze dat in dit dorp pas sinds een maand doen. In een ander dorp hadden we ook al 20pesos betaalt. We krijgen een officieel bonnetje.

We leren al snel dat we altijd afgezet worden. De vraag is dan ook niet of, maar met hoeveel je afgezet wordt. We leren te onderhandelen over de prijs van een fles water of wat de prijs is van een ritje in een tricycle. Altijd alles goed van tevoren afspreken, dat is key.
Om een voorbeeld te noemen. We willen met een privé  Jeepney naar het vliegveld. Vantevoren vragen we de prijs. 200 Pesos (4euro). For the 2 of us? Yes, 200 pesos. So for the 2 of us, to the entrance of the terminal, 200 pesos all included? Yes, 200 pesos!
Maar...bij aankomst geven we hem 200 pesos, en zegt de chauffeur dat hij 250 moet hebben. We vertellen hem vriendelijk dat dat niet afgseproken is en we weigeren resoluut. Marjon brengt de bagage in veiligheid en de chauffeur dreigt met Politie. Laat maar komen, zeggen we. Hij gaat zelfs zover dat hij inderdaad de politie laat komen. In bijzijn van de agent, zeggen we nogmaals dat 200 is afgesproken en blijven resoluut weigeren. We besluiten de chauffeur en de agent verder te negeren en lopen naar binnen. We worden niet tegengehouden. Dus zet je pokerface op, het is gewoon bluf.

De rijstterassen zijn onbeschrijflijk prachtig. Als kers op de taart lopen we door de rijstterassen naar hotsprings waar we genieten van een warm bad. Het is het absoluut allemaal waard.

De weg terug is net zo'n avontuur als de heenweg. We worden om 2 uur in de nacht afgezet in een klein dorpje bij de bus stop van de Victory Liner. Tot onze verbazing gaat alles 24 uur per dag door, en is zelfs het winkeltje gewoon open.
Als de eerste bus komt, is er maar plaats voor 2 personen, en wij zijn niet aan de beurt. Ons wordt verteld te wachten tot de volgende bus komt. Daar zorgen we natuurlijk om vooraan te staan, in zoverre we om 3 uur nog assertief kunnen zijn.

Uitgeput komen we 's morgens vroeg weer in Angeles aan. We boeken ons weer in bij het V Hotel. Nog even flink bij slapen. Morgen gaan we naar Palawan.