Trans Mongolië express part 2

Helaas wordt het weer tijd om ons Ger kamp te verlaten. We worden weer met de koe kar en onder begeleiding van de roedel honden naar de  weg gebracht. Hier staat een luxe terrein bus voor ons klaar.

Op de weg naar Ulaan Bataar stoppen we bij een marktje waar iemand een aantal hele grote vogels heeft. Natuurlijk moeten we even op de foto.

De weg naar ons guesthouse ging niet zonder slag of stoot. Er komen we in een grote file. Daarna krijgt onze bus ook nog een aanrijding. In Ulan Baatar mag je geen meter (letterlijk) rijden na een aanrijding, dus nu zijn we zelf de oorzaak van een file. De politie is snel ter plekke, en met bakstenen wordt de crime scène afgetekend. Daarna vechten de chauffeurs het verbaal uit op een parkeerplaats. Als we zelfs de schade op de auto's inschatten, dan komen we niet veel verder dan de gekrenkte trots van de bestuurders.

Alles bij elkaar is dit dus een lange rit. Herman begon al licht koortsig te worden, dus dat belooft veel goeds.

Als we eindelijk aankomen in ons guesthouse, is Herman al behoorlijk ziek.
We besluiten te gaan rusten. Een paar uur later is hij al weer wat opgeknapt, en gaan we geld pinnen, en wat te eten regelen.

Het eerste eettentje wilde ons niet bedienen, tenminste zo begrepen wij het. Bij het tweede tentje zijn er 2 dames zeer behulpzaam. Samen met een klant die 2 woorden Engels spreekt maken zij een keuzé voor ons uit de volstrekt ongebegrijpelijke menu kaart.
En wat hebben we ontzettend lekker gegeten. Een soort pannekoekjes met vlees gevuld, een soort hamburger met ei, rijst en heerlijke salades. Top!

De trein gaat vroeg weg, en we moeten de volgende ochtend om 5 uur opstaan, dus we gaan vroeg naar bed.

In de trein ontmoeten we Yin Dafu, 53 jaar, en hij is onze Chinese reisgenoot. Het viel ons op dat hij bijna geen eten bij zich had; water, gedroogde vis en rozijnen.  Vermaakte zich prima met zijn telefoon, het was ons alleen niet duidelijk of hij een andere taal aan het leren was, of aan het oefenen was voor een karaoke optreden.. 
Feit is dat hij hardop zinnetjes herhaalde en erg enthousiast meezong met de liedjes. En zelfs soms dansbewegingen maakte. Volgens ons was het ook telkens hetzelfde liedje. Ook is het blijkbaar gewoon om je nagels te knippen en die nagels gewoon in de coupe op de grond te gooien. Maar hij was wel erg vriendelijk. Jammer dat hij echt geen woord Engels spreekt. 

De intocht in China is spectaculair. We worden met mars muziek ontvangen om vervolgens op een zijspoor te worden gezet. De controles kunnen weer beginnen...

De spoorbreedte in China is niet hetzelfde als die in Mongolië (en Rusland). En hoe los je dat op? Juist, niet overstappen, maar gewoon een ander onderstel eronder. We worden dus de lucht ingetild, en het onderstel wordt in twee uur gewisseld.
De reis kan worden voortgezet.

Na mooie, spectaculaire landschappen komen we eindelijk, op zaterdag 15 september, in Beijing aan.