In de voetsporen van Gengis Khan

In Ulaanbaatar worden we op het station opgepikt door Bert. Hij is een Nederlander die getrouwd is met een mongoolse vrouw, samen runnen zij hier een Gerkamp in het Terelj National park.

Na een avontuurlijke rit, waarbij we niet alleen op de weg, ( nou ja, weg is een groot woord), maar met name ook naast de weg reden, komen we eindelijk aan bij een groot Hotel. We slikken een beetje onze teleurstelling weg want we hadden ons een andere voorstelling gemaakt. De taxi chauffeur maakt ons duidelijk dat we hem met de bagage moeten volgen. En we lopen tot onze verbazing het hotel voorbij! 

We lopen over een brug en de chauffeur gebaart ons te gaan zitten?
We voelen ons niet helemaal gerust want waarom moeten we hier in the middle of nowhere...
Opeens horen we honden blaffen en wat blijkt? Er komt een oudere man op een houten kar, getrokken door een bruine koe met en roedel honden (8 stuks!) ons ophalen. We denken nog; dat stukje kunnen we toch wel lopen? Fout! Een half uur later, na een aantal riviertjes, modderpoelen en heuveltjes te hebben overgestoken komen we met onze roedel honden aan in het Gerkamp.

Wat is het hier prachtig en ongerept! Onbeschrijfelijk, zo mooi. We hebben onze eigen Gertent, met houtkacheltje. Geen stromend water, geen elektriciteit of gas. Geen douche maar wel 1 gemeenschappelijk toilet, die je spoelt met water uit een jerrycan. De jerrycans worden gevuld met water uit de rivier een paar honderd meter verderop, als backup is er een opvang van regenwater in een grote tank. Als wasbakjes is er een bakje met een kraantje wat je ook weer met de zelfde jerrycan kunt vullen. Het is schoon en je raakt hier vrij snel aan gewend. 

Diezelfde middag vertrekken we meteen te paard voor een tocht van 3 uur. Het is niet te beschrijven zo mooi, bekijk de foto's. 

Bert houdt niet van het Mongoolse eten dus heeft hij zijn vrouw geleerd om hollandse pot te koken.  Met af en toe een mongoolse inslag. Dus we eten bij terugkomst gekookte aardappelen met hachee. (om even een beeld te krijgen; de volgende dag eten we bloemkool met een immens grote gehakt bal, groentesoep en het schijnt dat ze vorige week zelfs snert hebben gegeten!)

S'avonds brandt de kachel in onze Gertent en gaan we slapen. Maar niet voor lang...

Als het vuur in onze kachel gedoofd is merken we pas hoe ontzettend koud het is. En helaas hebben we niets om de kachel aan te maken. Ook hebben we gescheiden bedden dus rest ons niets dan te vernikkelen van de kou.

Dit gaat ons niet nog een keer gebeuren!  Onze eerste taak voor de volgende ochtend is dan ook ( aanmaak) hout sprokkelen, houtsplinters snijden met onze zakmessen en onze kleren wassen in de rivier. We hebben het sindsdien niet meer koud gehad maar het is wel even wennen om een paar keer per nacht je bed uit te moeten om het vuur aan te steken...

Wat ook even wennen is, is dat onze roedel waakhonden 's nachts regelmatig aanslaat. Maar gezien het feit dat er de volgende dag bij het kamp een wolf gesignaleerd wordt (wij zijn dan aan het paardrijden), is het erg geruststellend dat ze over ons waken. 

Dan nu het paardrijden. We hebben iedere dag gereden en op de derde dag mochten we tot onze verbazing alleen, met z'n tweeën op pad! Wat een ontzettend geweldig gevoel! Stapvoets door de rivieren (het water komt tot de buik van de paarden, dus je moet je best doen om je voeten droog te houden en er staat een sterke stroming). En in volle rengalop over de steppe:). Herman heeft zelfs ontdekt dat als je in galop gaat joelen als een indiaan, je paard nog harder gaat galopperen! Gevaar is alleen dat dat op de lachspieren van Marjon werkt, waardoor zij bijna van haar paard viel! 

Dit was echt helemaal top! Je voelt je net Gengis Khan!