El Camino de la Muerte

Puno is onze laatste stop in Peru en het wordt tijd de wegen in Bolivia onveilig te maken. We vertrekken vanuit Puno met de bus naar La Paz, een korte rit van 7,5 uur.
We zien de touringcar aankomen en we worden helemaal blij. Wat een mooie bus! Hiermee wordt de trip een eitje. Helaas zien we een man met meerdere open zakken waar schapenvachten inzitten. Dit is op zich niet zo erg, ware het niet dat het bloed en de oren er ook nog aan zitten…
Gelukkig stapt hij niet in, pfff.

Langs de weg zien we veel grafstenen bij de huizen. Blijkbaar mag je hier de overleden familieleden gewoon op je eigen grond begraven. Hoe zullen ze dat hier doen als ze hun huis verkopen? Ook zien we heel veel blauwe hokjes met een pijp erop. Wat zouden dit zijn? Toiletten? We denken van niet, omdat er soms meerdere hokjes per woning zijn. Het blijft een mysterie.

De grensovergang tussen Peru en Bolivia is weer een hele ervaring. Eerst moeten we de bus uit en in 2 verschillende kantoren aan de Peruviaans kant onze stempels halen. Vervolgens steken we lopend de grens over. Dit is een paar honderd meter lopen, waar we tussendoor een straathond heel blij maken met vreselijk vieze en harde croissants. Je moet immers altijd licht reizen :)
Hierna weer een stempel halen aan de Boliviaanse kant, geld wisselen en weer in dezelfde bus stappen die ondertussen ook de oversteek heeft gemaakt.

Wanneer we in Copacabana aankomen blijkt dat we niet verder gaan met de grote luxe touringcar, maar over moeten stappen op een collectivo. Dit is een klein busje waarin alle luxe verdwenen is en waarbij jouw knieën in de rug van de buurman voor je priemen. Na een uur rijden blijkt er waarom we in een kleine bus gepropt zijn. We moeten het water over. Wij steken over in een pontje, het busje moet op een platte boot. Het is inmiddels pikdonker en een drukte van belang. Hoe vinden we ons busje met onze bagage weer terug in deze mierenhoop? Omdat het donker is lijken alle busjes op elkaar. We weten niet eens of hij al overgestoken is. We zijn inmiddels al gewend aan wachten. Dit is Zuid-Amerika, het komt uiteindelijk goed.

We zijn al gewaarschuwd voor de Boliviaans wegen en rijstijl en het wordt meteen bevestigd. Het is een snelle rit . Onze chauffeur heeft òf haast òf andere motieven maar in ieder geval wordt ieder vehikel, dat we zien, ingehaald…

In La Paz willen we een taxi nemen naar ons hotel, maar als we de prijs horen van 15Bob schrikken we en gaan we meteen verontwaardigd onderhandelen. We kunnen uiteindelijk voor 12Bob mee. Als we rijden beseffen we pas dat we niet meer in Peru zitten. We moeten niet meer door 3 delen maar door 10. Toch weer 30cent verdient. We blijven toch Nederlanders :)

We blijven op grote hoogte zitten, want La Paz bevindt zich op 3600 meter. We blijven doorgaan met de mate de coca. Ook zit hier de Mercado de Hechiceria, de Heksenmarkt. Hier worden magische produkten verkocht. We zien kruiden, stenen en….foetussen van onder andere lama's? Het zal wel waar zijn dat Pachamama (Moeder Aarde) hier blij van wordt; wij worden het niet. Het is gewoon vreselijk om deze, soms zelfs volgroeide, foetussen te zien.

Waar we wel gelukkig van worden...We moeten ruimte maken in onze rugzakken vanwege de souvenirs die we hebben gekocht. Voor onze reis hadden we een gouden tip (Kelly bedankt). In plaats van badlakens hebben we voor 1.99Euro fleecedekens gekocht. Ze zijn te koop bij een niet nader te noemen, van origine Zweeds, concern waar ze ook heerlijke gehaktballetjes verkopen. We hebben ze intensief gebruikt maar het wordt tijd afscheid van ze te nemen. We geven ze aan bedelende vrouwen. Mooi, die verbazing op hun gezicht als je ze geen geld, maar een deken geeft. Ze worden meteen onder hun rokken verstopt. Het kan hier dan ook gemeen koud zijn.

Om nog even terug te komen op de verkeersveiligheid in Bolivia. We hebben "El camino de las Yungas" gefietst. Deze weg is beter bekend onder de naam "El Camino de la Muerte" oftwel "Death Road".
Het is een 65km lange afdeling van de hoge Cumbre Pass (4700 meter) naar Coroico (1200 meter) in het regenwoud. In totaal dalen we 3500 meter. De Inter-American Development Bank heeft deze weg in 1995 uitgeroepen tot 's werelds meest gevaarlijke weg. Hun schatting gaat uit van 200-300 doden per jaar. Het meeste doorgaande verkeer gaat inmiddels over een veiligere weg. Wat we achteraf pas hoorden is dat er sinds 1998 toch ook nog 13 mountainbikers zijn omgekomen. Oeps!

Maar goed, dat wisten we nog niet toen wij hier in de regen en mist naar beneden jakkerden. Wat is dit kicken. We zijn zeker oude lullen vergeleken met de rest, maar we fietsten wel vooraan, gniffel, gniffel. Het zijn niet de beste foto's, maar ze laten een onvergetelijke ervaring zien.

TOP!